Sho diellin e madh syt e perlotur
Nga dritarja e vogel burgosur
Jam i lodhur, jam i sosur,
me liri he nuk jam i ngopur
nuk po shaj eh nuk po shaj
dua nej vend te m’beshtetem te qaj
dua diken te me dixhoj hallin
dua veq nje te ma shuaj dhe mallin
me lan veten he e me lan iken
as pak meshir, per mua nuk diten,
nuk me dhan shpres ma, ma fiken dhe driten,
keq me urretje, shpirtin ma rriten
me lan ne pranga, e me lan veten
vdekjen si shok, se ma morren jeten
mi morren shpresat,
mi morren endrrat
dua dikend te mi largoj dhe brengat

ref
mi morren endrrat
mi morren shpresat
lirin ma vran,
tash mbajn gjall veq letrat
mos u merzit ti nene
se une veten sjam
se une shpejt do vi ne tjetren an

doja te shes helm po, me helmuan
ja nxorra dhe gjakun
shum vjet me denuan
doja ta arrija, problemet ti shkrija
problemet u shtuan
te une te shtepija
tik tak une numeroj sekondat
shikoj rredh meje
jam veten akoma
ti sdo te dish, qe jeta mu prish
ktu pa liri kshtu si mujsh te rrish
oh si kam betur, shum i hetur
kryqin e dores rrethuar me hekur
shum i djegur po hec drejt humneres
Dua te dal te gjej çelcin e deres
Pyes veten sot
Pse rrjedhin kto lot
mbase qe kam shpres te pi nje got me shok
As veten se binda, me veten u binda
Qe te vi aty ku dua, te rri aty ku linda

ref

mi morren endrat
mi morren shpresat
lirin ma vran,
tash mbajn gjall veq letrat
mos u merzit ti nene
se une veten sjam
se une shpejt do vi ne tjetren an