Më në fund një këngëtare, e cila ka marrëdhënie të mira me paparacët. Në një rrëfim për veten, Rosela Gjylbegu zbulon se është mes atyre pak këngëtareve që nuk akuzon paparacët si armiqtë më të mëdhenj të VIP-ave. Në kohën kur ke marrë pjesë tek “Ethet” të pakta ishin kompeticionet e këtij lloji. Si shiheshe nga moshatarët e tu? Nuk e di. Kam qenë e vogël për të kuptuar se ç’ndodhte rreth nesh. Ne mbanim shumë regjim të fortë dhe ishim të kufizuar në gjërat që bënim, sepse duhet të kujdeseshim për zërin. Vetëm pas përfundimit të “Etheve” kur unë u ktheva në Shkodër dhe më pritën në një mënyrë të jashtëzakonshme e kuptova rëndësinë e spektaklit. Njerëzit më ndalnin dhe më kërkonin autografe, kuptova rëndësinë dhe peshën e publikut. Janë përjetime të papërsëritshme, momente të paharrueshme. Krejt ndryshe nga talent shout e ditëve të sotme. Kur një këngëtare ka një karrierë relativisht disa vjeçare me siguri ka pasur edhe momente jo të mira, për ju kur mund të ketë qenë ky rast? Kur një këngëtare e nis rrugëtimin e saj me sakrifica dhe me shumë punë duke u përpjekur t’i ngjisë shkallët një e nga një sigurisht nuk e ka aspak të lehtë. Ky profesion si çdo tjetër i ka të dyja anët e medaljes, por kur vërtet e ke pasion diçka, beson te ajo që bën dhe ke fatin të punosh me profesionistë nga të cilët mëson, atëherë gjithçka vjen natyrshëm. Edhe suksesi. Keni pasur ndonjëherë frikë se mund të dështosh si këngëtare? Unë e kam nisur karrierën në muzikë nëpërmjet një kompeticioni, ndër të parët e këtij lloji në Shqipëri. Më besoni të marrësh pjesë në një sfidë aq të madhe në moshën 15-vjeçare, duke i kapërcyer të gjitha fazat njëra pas tjetrës i kupton më mirë vlerat dhe talentin. Në momentin që unë i kam dhënë provat që kam një talent dhe ndjeva përkrahjen e njerëzve, fitova besimin në vetvete, motivimin, por edhe shumë përgjegjësi. Kur kapërcen një sfidë duhet të punosh fort që të mbash këtë nivel që ke arritur dhe kjo është më e vështira. Sigurisht që mund të kem pasur frikë në fillimet e karrierës, por me punë, me kohë, me thjeshtësinë për t’i bërë gjërat si duhet jam përpjekur të jap më të mirën. Ke menduar ndonjëherë të heqësh dorë nga kënga për të bërë një punë tjetër? Unë e kam shprehur gjithmonë, muzika për mua ka qenë pasion e kështu do të mbetet. Unë kam marrë një tjetër formim dhe drejtim profesional. Për momentin arrij t’i ndërthur të dyja formimet e mia dhe shpresoj t’ia dal për një kohë të gjatë sepse nga muzika nuk kam për të hequr dorë kurrë. Muzika më plotëson. Pa të jeta ime nuk do të kishte kuptim. Sa të rëndësishëm kanë qenë njerëzit me të cilët keni punuar dhe çfarë roli kanë pasur ata në suksesin tuaj si këngëtare? Së pari rolin më të rëndësishëm në të gjithë formimin tim si artiste dhe si individ e kanë dhënë prindërit e mi. Pa familjen time unë nuk do të isha këtu ku jam, ndaj iu jam mirënjohëse për gjithçka. Për sa i përket anës profesionale kam qenë me fat që kam punuar me më të mirët e muzikës, të cilët më kanë suportuar shumë. Falë bashkëpunimeve me të tillë artistë kam arritur të krijohem si artiste. A është e nevojshme që një këngëtare të bashkëpunojë me të njëjtët kompozitorë apo duhet të ndryshojë vazhdimisht? Është shumë e nevojshme që një këngëtare të gjejë veten, të dijë çfarë i përshtatet dhe në cilin zhanër ndjehet më mirë. Kjo gjë arrihet pas një eksperience të gjatë. Kur një këngëtare i di pritshmëritë e veta, atëherë e di se me cilët do të punojë. Por nuk është e thënë që duhet të jenë të njëjtët bashkëpunëtorë sepse rrezikon që gjithçka të bëhet monotone dhe të përsërisë veten. Një artist duhet të sjellë gjithmonë risi brenda kornizës që përfaqëson si artist, por duhet të dijë gjithashtu të kuptojë ndryshimet. Çfarë e bën sot një këngëtare të re më të mirë se një tjetër? Kjo është një pyetje e bukur, por nuk më takon mua të flas për veten. Por them që në thelb të çdo artisti duhet të ketë përmbajtje, formim, thjeshtësi. Të jetë një njeri mbi të gjitha që të dijë të transmetojë sa më shumë sinqeritet te publiku. Çfarë mendon se është cilësia jote kryesore të cilën e vlerëson edhe publiku? Po dobësia jote më e madhe? Siç jua thashë më lart nuk më pëlqen të flas për veten. Ajo që mund të them është se përpiqem të jem vetvetja. Kjo sigurisht ka anët pozitive dhe negative. Por jo të gjithë e kuptojnë. Duke qenë se ju shfaqeni shpesh në televizor ndodh që jeni edhe në objektivin e paparacëve, të bezdis kjo gjë nga jeta e të qenit personazh publik? Në momentin që kthehesh në një personazh publik nuk e shmang dot një gjë të tillë. Personalisht nuk jam ndjerë e bezdisur dhe kam ndjerë respektin e tyre ndaj meje. Ndoshta sepse unë përpiqem të jem shumë e matur dhe e kujdesshme. Po partneri sa i rëndësishëm është në jetën e një femre? Është shumë i rëndësishëm. Është një shtyllë, mbështetje e madhe dhe një shok i përjetshëm jo vetëm i dashur. Ju keni në mendje një model mashkulli, i cili mund të ishte shoku juaj në jetë? I vetmi model mashkullor që kam në jetë është ai i të ndjerit babait tim. Ai ka qenë një njeri i jashtëzakonshëm me shumë sens humori, me zemër të madhe dhe burim i një energjie të pashtershme pozitiviteti. Po nga pamja a mund ta krahasoni mashkullin ideal me një personazh publik? Nuk ka njeri ideal, askush prej nesh nuk është perfekt, por është e rëndësishme që secili të gjejë gjysmën tjetër perfekte për të plotësuar njëri-tjetrin. Ju e keni gjetur? Kjo është shumë personale. Çfarë doja të tregoja e thashë gjatë gjithë kësaj interviste.