Kam kohë e kohë pa të parë,
malli endet me gërma, mbi fletë,
sa mallë kam, se shuam dot ''i madhi detë''
për ty ëndërra ime, që frymon jetë,

Më porten e mallit, rri e të pres,
të shkrijnë akullnajat e mosbesimit ...
fjala pa mirëkuptimin, pa ardhur, vdes,
pranëvera s`lumlëzon në mes të dimërit,

Ca fjalë shpirti i kyç përbrenda...
duke i futur në sirtaret e ëndërrimit,
më kot, s`thonë, të fshehtat i mbanë zemra,
duke i pritur e përcjellur, me etje, ëndërrat,

Dhe sa kohë do pres, se di akoma!?
por përsëri vazhdoj, të pres shpresuar,
që mesnesh, mos të ketë më akoma,
hendeqe mosbesimi, për të kaluar...!