Erdha në ëndërr te, te takoj.
Por ti në gjumë te thellë me ishe.
Atë shpirte te qete, s'bënë ta trazoi.
Me atë butësi, ne fytyrë qe kishe!

Rrugës nga vija, mblodha plotë lule.
Te ti jap ty, me t 'madhën shpresë.
Se ti, veç ti zemrën ma "shkule"!
Me lerë me ëndrrën, me mirë te pres!

Ish ditë pranvere, në mes te prillit.
Kur unë po vija, terë buzë gazë.
Zogjtë këndonin gjerë n 'kupë e qiellit.
Ti po vrapoje, unë te ndiqja pas.

Se po te të shoh, kur ikën ëndrra?
Do tetë hidhem në përqafim.
Qaste të tilla, shërojnë plotë zëmra.
Ti je "magjia" e shpirtit tim!

Ti tash po flije, butë si "drenushë.
Po kush ka shpirt, gjumin ta ndaji?
Me iku mendja, të t 'puq në gushë.
Kush mund të ma thoshte, së paskam faji?