Shqiptarë, o farë e fis pellazgë e dardanë,
me shekuj s’u trembëm kurrë
Me heshta, shpatë e jatagan,
i lamë me gjak shkrepa dhe gurë

Me pallë që shkrepëtinte xixa stralli,
luftuam ndër vite e mote
Patëm Skënderin si ballë mali,
legjendën e kësaj bote

Emri i Gjergjit bënte kërdi,
si moti e vetëtima
E kur kërciste shpata e tij,
larg ndihej oshëtima

Në gjoks shtrëngove shqipen e malit,
që sot e kemi n ‘flamur
Pas qindra vjetësh nëpër beteja,
Ismaili e mori në duar

Këtë grusht te vogël për luftë e nxitën,
të tjerë pa fis e farë
Djajtë e Karpateve desh na fashitën,
për të mos na thënë shqiptarë

Me pushkë e penë luftuam pa ndalë,
vetë Dedë Gjon Luli e Mic Sokoli
E mijëra tjerë që i kem në radhë,
“Lahutë” e Fishtës për to shumë foli

Kjo tokë u mbush me epitafe,
nder e trimëri dhe fjalë plot vlera
Për t’u mbajtë mend ndër vite e mote,
se si luftuam ne përhera

Tash nga nëntoka seç vjen një klithmë:
“Ruajeni besën e burrit!”
Nuk mbetet shpirt që nuk e dridhe,
betimin e dhënë flamurit

E tash në liri mbetëm në skaj,
harruam eshtrat ndër varre
Bëjmë hasmëri vëllai me vëllanë,
e tundëm Besën e Madhe

Mblidhuni, o bij përreth flamurit,
se fjala komb është shenjtore
Apo ta veshim petkun e turpit,
t’i falim hasmit tokat arbërore?!...

Kaluan shumë vite nga Mëvetësia,
të ndarë në treva kemi mbetë
E tërë Lugina e Çamëria,
në duar të hasmit, si zogj të shkretë!

A mos është koha t’i thërrasim mendjes,
se kështu nuk vejmë gjëkundi
T’i kthehemi sërish rrugës së të parëve,
ndryshe na mori lumi!