Ndodhemi labirintesh pa krye
Lodhemi e zvarrisim kembet, kuturu
Ingranazh jetesor, qe kurre s’u lye
Na braktis, na thyen e na le keshtu.

E lodhja, kufijte prek me gjunje
Si kale, me barre te rende
Ngarkuar me halle, sikur kercunje,
Aq shume, sa s’mbahet dot ne kembe.

Dhe lodhja vazhdon ritualin e saj
Labirintit rrotullohet, e trute vjell,
Si pijanece e dehur, qe thote se s’ka faj,
Kur s’mban mend, si ngel me barre, e pjell.

Pjell veten e saj, me zero fuqi
Ne enderr sheh veten, fuqi e mbinatyrshme
Me hire, me muskuj njesoj si ne rini
Mundohet te levize, eh sa gje e dhimbshme.

Labirintit mundohet te pertype kafshaten
Qan, qe u harrua, s’eshte me njeri
Urith pa sy, qe orintohet naten
Mallkon ne radhe, as vete se di.

Ndodhemi labirintesh pa fund
Si rrenje pemesh, zorreperdredhur,
Gjymtyresh, qe lodhja dot nuk i tund
Vetveten si thes, mbi krahe hedhur.