I mbolla vet pemët, siç e kisha hallin,
Dhe prej tyre gjithnjë një premtim e prisja.
Asnjëherë s'thashë, se me këtë kam bërë namin,
Por i rrita në shpirt, para se në tokë ti rrisja.

Ajo rrugicë që më ka tërhequr shumë,
Nga pemët, si retë në qiell u shtua.
Ato, të mirat, kokrrat në shesh si hodhën kurrë,
Se më prisnin mua.