… ka kohë, mendimet për Ty,
më sillen si miza e ngecur brënda një vazoje,

Dua të flas, para se të jetë tepër vonë,
para se tymi i cigares të m`i helmojë mushkritë,
e gjaku ynë, të filloje tjetërsojë të ardhmet tona …
Kemi shtrirë sytë horizontit- por rruga nuk ka emër,
ëngjëlli i natës zgjat thonjtë,
nuk ndalet së gërvishturi qiellin tonë,
me gjuhën e gjatë lëshon rrjetën, kap veshët
dhëmbët, kokat që e adhurojnë …
Kështu ndodh; ligësisë ëngjëllore
i përulen edhe arinjtë e mocëm europianë,
koha e ka vërtetuar këtë,
perandoria ime është futur në mëndjen e kësaj mize,
që gumëzhin fjalët e egove tona:
”unë nuk i dua kosovarët”,
”ti nuk i do shqiptarët”
Shqiptarët, shqiptarët”
”kosovarët, kosovarët”
kosovarëtshqiptarëkosovarëshqiptarë
një damar i carë…
Dëgjon?
ja këtë doja të thosha,
i sheh sesi hijet e të parëve vrapojnë përpara syve,
Mos ma kërko numrin e tyre, se nuk e mbaj mënt,
as emrat e tyre, as sa fëmijë lanë mbrapa…
Kur eshtrat ju tretën legjendave,
me bishtalecin e Shote Galicës thura këngën e kreshnikëve,
atë këndonim odave, oxhakut të Adem Jasharit dhe Sali Vranishtit.
Ndërsa ne të dy…
vështrojmë njërit-tjetrin si dy të huaj në shekuj…
si miza e ngecur në këtë vazo,
si kujtimet në letër,
apo memories së fëmijërisë…
Thua kemi ngecur tek njëri-tjetri,
apo gjurmët e memories na drejtojë drejt njëri-tjetrit!
c`pleksje …
farefis…