Prandaj I Vesha Këpucët
Të pres në bregun e vetmisë sime,
Me valën tinzare, duke mërmëruar.
Që, veshur ka blunë e ëndrrës së dikurshme,
Në fundin e së cilës diçka është trazuar.
Të shoh nga larg me buzëqeshje,
Krahët të zgjas me etje, me zjarr.
Por rrugën kthen ti, pa fjalë, pa gjeste,
Dhe valët më godasin, dallgë të mëdha.
Në breg e vetmuar kërkoj valëzimin.
Pezull qëndroj mbi ajrin e ftohtë.
Të vij tek ti, krejt e pamundur,
Krahët i kam të brishtë, të dobët.
Prandaj sërish i vesha të rëndat këpucë,
Mbi plagët e këmbëve që ende kullojnë gjak.
Mallin, me lotët e mi, po end pëlhurë,
Zemrën ta mbështjell, të reshtë pak nga pak.
Me valën tinzare, duke mërmëruar.
Që, veshur ka blunë e ëndrrës së dikurshme,
Në fundin e së cilës diçka është trazuar.
Të shoh nga larg me buzëqeshje,
Krahët të zgjas me etje, me zjarr.
Por rrugën kthen ti, pa fjalë, pa gjeste,
Dhe valët më godasin, dallgë të mëdha.
Në breg e vetmuar kërkoj valëzimin.
Pezull qëndroj mbi ajrin e ftohtë.
Të vij tek ti, krejt e pamundur,
Krahët i kam të brishtë, të dobët.
Prandaj sërish i vesha të rëndat këpucë,
Mbi plagët e këmbëve që ende kullojnë gjak.
Mallin, me lotët e mi, po end pëlhurë,
Zemrën ta mbështjell, të reshtë pak nga pak.
E mërkurë 17 gusht 2011 ora 19:30
Më shumë nga Viktoria Xhako
- Gjumin Ma Zgjove
- Duhet Të Më Gjesh Një Emër
- Takohemi Në Qiell
- Fjala Jote
- Mos, Të Lutem...
- Botë Memece
- Gjithkund Fllad Blu
- Zambaku I Bardhë
- Bluja E Syve Te Tu
- Heshtje Kanceroze
- Udhëkryq Me Emra Të Ajërt
- Në Lotin E Kthjellët
- Një Petël Trëndafili Mbeti Harruar
- Më Ndihmo, I Dashur!
- Gjumin Ma Paske Marrë!
- Në Studion E Shpirtit Tënd
Komente 0