Si loti në dënesën e pafajshme të fëmijës,
Trishtimi im i butë, delikat, i bardhë,
S’ka dhëmbë, kthetra, as urrejtje.
Sy lufte askurrë nuk ka parë.

Nuk ka çaponj të zinj për t’ia shkulur,
As grushte mbushur me urrejtje e mllef,
Që llavë herezie derdhin mbi flokë njerëzish.
Prandaj, thashë, ngjyrën më tepër mos ia zbeh.

Ngujuar brenda mureve të kuqe të vetvetes,
Lërja aty rrënjët, të lutem, atij bisku të brishtë,
Jepi pak ngrohtësi, po munde, me tepricën e tepërt,
Edhe pse ngushëllim i verdhë, pa bukë, natyrisht.