Askush nuk foli e as nuk kendoj per te nuk e permendin pak kohe qe eshte nen dhe une do tju flas se me duket pak vetja si ai.
Eshte nje keng flet vetem per nje gjeth qe ter kohen e kaloj ne lartesi i vetmuar i pathyer kishte nje qellim.
Ishte pjese e vogel e nje trungu shum te madh i vendosur ne nje dege dikun ne fund ishte ky qe kti trungu i jepte gjalleri.
Kishte detyre te rrinte aty si mburoje deri sa jeta e tij tmos marri fund te kujdesej dhe te mbronte nje lule dhe nje fryt.
Kalonin ditet kalonte bor e shi kalonte dielli kaluan shum stuhi kjo ishte lufta qe natyra e bente me ket gjeth.
Kaluan stinet kaluan vite shum gjethi detyren e kishte kryer derin ne fund dhe erdhi koha qe ai te largohej nga kjo dege.
Ishte shtatori kur gjethi fluturoj dhe ktheu koken per her te fundit te shikoj lulen dhe frutin e rritur qe per te ishin gjithqka.
E dinte su kur tvij janari nuk do ti dihet as varri
por thellë ne zemer e dinte se shpesh do ta kujtoj...