Unë jam Ofelia,
gruaja në litar,
gruaja me venda të prera.
Gruaja noos buzët borë gruaja me kokën në stufën e gazit mbrëmë pushova së vetvrari jam vetëm me gjoksin tim kofsh e mia prehrin tim.
Rrënoj veglat e yndyrjes,
karriget,
tryezën,
krevatin.
Hedh në erë fushë betejën ku kisha folenë.
I shkallmoj dyert që të mund të hyjë era bashkë me britmat e botës.
Dritaren e thyej me duart për gjakuna,
e gris fotografitë e burrave që i desha.
E që më përdorë mbi krevat,
mbi tryezë,
në karrige,
në dyshem.
Zjarr e flakë burgun tim.
Rrobat i kallë në flakë.
Nga gjoksi zvarros orën që e kisha në vend të zemrës.
E tani dal në rrugë.
e veshur me gjakun tim.