-Lotete rridhnin si rreke nga syte e ati femiju te gjore, u afrova e pashe ishte i rreckosur i pervuajtur ne shpirt shihej se kishe mbi supe nje barre shum te rende.Nuk me shikonte ne sy kishte frike se mos i beja keq mbase skishte faje ishte lodhur nga ata qe e genjenin e maltretonin e si mund te perulet nje femije i gjore qe s'kishte prinder dhimbjen e tij e ndaja dhe une lotet e tij ishin edhe ne faqen time e shikoja me dhembshuri pyesja veten: "sa fëmije ne kete Bote vuajne njesoj si ky afer meje"...
Mungesa e dikujt e kishte bere te eger, rruget e ftofta e kishn lenduar edhe ne zemer thjesht ishte per dhimbje e paramendoja veten ne vendin e tij mbase une nuk do mundja te duroja dot, po ai si kishte duruar aq i vogel as pa shprese as pa faj si mund ta shkelnin njerzit.Ai me iku nuk e pashe më...
Që nga ajo dite nuk po gjeja rehati dot qe nga ajo dite isha pa gjum dhe me lote ne sy e kerkoja perdite rrugeve te njejta pyesja veten se ku mund te ishte.Disa dite me vone ndegjova se nje njeri shpirt mire e kishte adoptuar me ne fund ndegjegjia mu qetesua.
Ai tani kishte ku te flinte kishte ku ta ngopte barkun po të tjerët edha sa te till kishte ne kete Toke po njerez te mir si ai qe e kishte adoptuar a kishte me kete se kuptova Kurre...

shkëputur nga vepra "Rënkimi i Qiellit"