Një shi i rendur binte në qytet Ne të dy ishim në një strehë.
Shikoja gërshetin tënd të zi,
që pikonte disa pika shi.
Ti ishe e re,
në moshë e në mendim.
Një djalë pe,
atje në rrugë.
.
.
dhe rende në mes të shiut me vrull!
Pse o Pranvera,
ike si era?
Ti je akoma e pa rritur,
pse ta rrëmbeu zemrën dashuria?
Jo jo,
ti mos vrapo ashtu.
Se ndoshta do pendohesh një ditë.
Ajo zemër që rrahu kaq shpejt,
herë tjetër do mendohesh mirë!
Jo jo,
ti mos vrapo ashtu.
Se ndoshta do pendohesh një ditë.
Ajo zemër që rrahu kaq shpejt,
herë tjetër do mendohesh mirë!
Një shi i rendur binte në qytet Ne të dy ishim në një strehë.
Shikoja gërshetin tënd të zi,
që pikonte disa pika shi.
Ti ishe e re,
në moshë e në mendim.
Një djalë pe,
atje në rrugë.
.
.
dhe rende në mes të shiut me vrull!
Pse o Pranvera,
ike si era?
Ti je akoma e pa rritur,
pse ta rrëmbeu zemrën dashuria?
Jo jo,
ti mos vrapo ashtu.
Se ndoshta do pendohesh një ditë.
Ajo zemër që rrahu kaq shpejt,
herë tjetër do mendohesh mirë!
Jo jo,
ti mos vrapo ashtu.
Se ndoshta do pendohesh një ditë.
Ajo zemër që rrahu kaq shpejt,
herë tjetër do mendohesh mirë!
herë tjetër do mendohesh mirë!
herë tjetër do mendohesh mirë!
herë tjetër do mendohesh.