Vjesht’, shiu as sot nuk ndalon,
mendoj per ty, por koha s’kalon,
err’sir’ kaq e zymt’ me mundon,
por djelli esht’ shum’ larg’,
ngroht’sia mungon,
degjoj’ nje ze dikund m’th’rret,
i embel me duket, por them po me vret’,
mendoj, athua ishe ti,
por djelli esht’ shum’ larg’,
kujtimet treten ne shi.

Dhe kaq pran’, diçka po shembet ne mua,
pse genjej’ un’ veten, kur te them s’te dua.

Koh’, as acar e dimer nuk ngrin’,
por n’shpirtin, te ftohftit e mbijn’,
vdekjen as nje lot’ se percjell’,
nese ka nje Zot, atje do t’ket’ nje djell.