Vjen nga fillimi fare?
Jo jo.

Viti 2006 jetën time monoton mbrapa e lashë dhe fillova aventura meop dhe ash në fillim.
Kritika e parë ishte normale po më vonë u bë banale.
Sa herë që e shikon emrin tim të shkruaj du në mur shkruan komente nga poshtë.
Tamam sikur po tani e kuptoj.
Jeta jote është aq e mërzitshme që normale t'i mbash të gjithë të tjerët në gojë.
Unë nuk ndryshoj.
Jo,
nuk ta bëj qejfin.
Jam si thik dhe goditjet më forcojnë edhe më mbrethin.
Në lagjen time kam pasur rrobat më të gjëra.
Jetë natë e drogë dhe femra isha atje i pashë të tëra.
Unë vazhdoj rrugën time.
Merr uni bisha.
Mbylli sytë e hapi.
Unë jam prapë ai që isha.
Vargjet e mia budale dhe biti im i thatë.
Nuk ja bëj qejfin.
E mbaj fazën gjithmonë lart.
Me çuna që u rrita nëpër stola.
Gjithmonë tap akoma edhe sot ne mblidhemi çdo natë historira nga pengesat që kaluam s'ja bërëm qejfin as një njeriu prandaj dhe mbijetuam duan të mërzitur të më sho bëj qejfin historia ime pas sado që vite të kalojnë unë do jem ai që isha nuk munden të më ndryshojë se duan të mërzitur të më shoh po nuk ja bëj qejfin historia ime vazhdon sado që vite të kaloj unë do Jem ai që isha nuk munden të më ndryshojnë vetëm dhe këtë natë unë dhe vetja ime një cigare e mbajnë në dorë erësirë në dhomën time.
Shikoj nga dritarja jashtë që bie shi atmosfera më mbyll sytë edhe më sjetalji.
Kaluan gjithë këto vite s'mundem dot që t'i harroj.
Të gjithë kanë ndryshuar.
Unë pse s'mundem të ndryshoj mbase s'dua.
Po pse s'jam i sigurtë se nuk më thua?
Si burg më ngjan jeta që unë zgjodha do të gënjej.
Po të thashë që nuk u lodha.
Po kur nuk u pendova,
qëndroj undergraunde dhe luftoj akoma për muzikën e rrugës,
pasionin që unë kam.
Qipkop është jeta ime edhe çdo gjë që unë kam.
Shkruaj vargje që kur isha 14 vjeç,
me këtë do vdes.
Asnjë gjë më nuk pres një fazë ju bë biznes.
Vishja të gjëra edhe mbaja gjithmonë kufjen në veshë.
Të shpesh time më thonin çanë këto që vesh.
Asnjëherë s'i vura vesh thjesht prisnja që të iknin,
që të mblidhesha me grupin dhe të dëgjoja vitin.
Nuk ja bëhej qejfin.
E msi do jem gjithmonë.
Jam nga ata që pasurohen sa herë kapin mikrofon.
Drogë,
obsesion,
zinxhir dhe anarsi.
Prej këta s'dicjem si grafiti.
Unë jam ai që besoj te kjo kulturë.
Më ngre adrenalinën,
ma bën ditën aventurë.
Dan sej përfaqësoj.
E kam shenjë në lëkurë edhe në zemër.
Besoj te ky emër.
Po ta imagjinosh hiphopin si Agili e gotitëm unë në femër.
Prandaj nuk ja bëjmë qejfin.
Nuk është egoizëm,
as kokëfortësi.
Po mënyra e jetesës tonë sudo që të jetë,
ne e zgjodhëm,
ne zgj du të mërzitur të më shoh po nuk ja bëj qejfin sado që vite të kalojnë,
unë do jem ai që isha nuk munden të më ndryshojë se duan të mërzitur të më shojnë po nuk bëj qejfin histori e pasado që vite të kalojnë,
unë do jem ai që isha nuk munden të më ndryshojë.

E jo jo da një çelj b rekords.
Jo jo ne a nj kthesë jo do zahm si 2011 që atëhere deri sot vazhdojmë akoma.
Jo,
është rruga jonë.
Është rruga jonë.