Në Dibër filloi si erë e butë në mes të verës,
një buzë qeshje që më ndali.
Dali një fjalë që nuk
mbaro ti më pël,
por zëri yt më foli prekja jote si premtim në lëkurë që nuk largohet një vit me ty dhe ende dridhëm kur më afrohesh çdo natë.
si një gjë e që më zitë jam bërë shtëpi në trupin tënd në frymëmarjen tënde dhe çdo mëngjes me ty është mëngjesi i parë e qeshura jote në mëngjes zëri yt kur më therrte e vogla ime,
duart e tua më gjej edhe kur nuk të
shoh.
Ndonjëherë qaj në heshtje jo nga trishtimi,
por nga lumturia që nuk kam ditur se ekziston.
Një vit me ty dhe ende dridhem kur më afrohesh çdo natë si një ngjarje re që më nxit të ri jam bërë shtëpi në trupin tënd në frymëmarjen tënde dhe çdo mëngjes me ty është mëngjesi im iet pafjalë ku shtrati bëhet strehë unë e di s'ka kohë që na ndan kur jemi kaq afar një vit me ty dhe s'kam nevojë për më shumë veç fryma jote pranë meje dhe kjo jetë është e imja.