Fshihesh ti,
arratisesh nga një dashuri të cilën që kur ti e le të shkojë,
kthehet vetëm të lëndoj.
Vulla shenjash,
njolla të zeza mbi lëkurën tënde.
I njëjtup që kur ai dëshironte të përkdhelte.
Por e lodhur tashmë nga vuajtja që kur ajo nuk ke dir.
Të copëtosh dhimbjen e skajshme e të çlirosh nga fiksimi i tij.
Ti do jesh vetëm ti,
ndjenja e lirisë.
Që ky q verbër brenda bashkë me mizorin e tij do jesh vetëm ti dhe asnjëherë mos klave e krimit të dashurisë.
Do jesh vetëm
ti.
Grua,
grua kurrë nuk është me ty.
Që kur e kam mbyllur brenda keq çliruar gjithë atë tortura pa gjunet duke qarë e vetme në këtë shtrat.
Ditët e mbushura në dukje me qetësi për sytë e njerëzve.
Euar sërish në lëkurë si shërbimin që e pushton përpara Zotit do ta paguaj se të mby ty kur nuk fiton ti mblidhi energjitë rikthej dinjitetin që të mbaj kyç në burgun e mizorisë së tij do jesh vetëm ti që do të ngrihesh Ke fshirë nga sytë çdokujtill të pati për ty ron krejtësisht ajo e humbur në sytë e tu.
Jotja edhe kur vendosi të të braktis pronë jot edhe kur përqëoje një tjetër ti në zisht ndërsa priste kthimin në pragun e shtëpisë.

Ti tani që di se je ti koncepti i lirisë edhe nën pranga të qelisë nuk pal do jesh vetëm ti dhe kur mosklave e krimit të dashurisë do jesh vetëm ti.