Nuk di se si,
une projektohem ne shembellimin tend
Eshte nje xhakete me vija qe cdokush mind ta vesh

Ndodh ndonjehere
Te shkel mbi hije si nje I trete
Te le kujtime shije qe nuk kane vlere
Qe nuk kane vlere...

Syte perhumben
Ne portrtere imazhesh te pavertete
Dhe jane te rralle ata qe shohin drejt
Ndoshta jane te vertete te braktisur vete

Ne kete bote
Eshte kenaqesi qe te jetosh dhe I fiksuar ne tablone Jete
Te sfumohesh ne korniza boshe

Ref
Ne buzeqeshje qe skane mbarim
Pas dozes mbushur me kenaqesi
Rrime pezull une dhe ti
Oooh Une dhe ti

Misteri nuk e heq mbulesen e tij
Dhe shpirti mbetet lakuriq
Fajtor viktime nuk di se si
Nuk di se si