dhe në
vjeshtë më zgjon kujtime.
Në çdo stin më
trazon,
por si vere e gotës sime në mes
natnëron.
Çf ata që është gjithmonë?
Mos vallë ndjen edhe ajo dhimbje.
Nuk e di se çë mendoj.
Ti ke mbetur në mendjen
time.
E ndonse kokën
e kthej ngado.
Më kthes ti në çdo veshtrim.
Dhe unasa që më ka mbetur s'është
më në gishtin tim.
E ndonëse kokën e kthej nga dorë,
më kthes
ti në çdo vhtrim.
Dhe unë sa që më ka mbetur
s'është më në gishtin ty.

dhe me
vete as mjaftoj lot e fjalë të thëna plotë dhe pse
kishin shumë kuptime për ty vetëm Vetëm
fjalë bosh.
Ke mbetur thjesht bardhë e zi.
Si një
kujtim i një fëmije,
si një letër e zhubrosur.

Ke mbetur ti vetëm një hije e ndonse
kokën kthej ngado,
me kthesh ti në çdo veshtrim dhe unaza që më ka mbetur
s'është më në gishtin tim.
E ndonëse kokën kthej ngadeshtin
në çdo vhtrim dhe unaza që më ka mbetur
s'është më në gishtin tim.