Shumë herë kam prit derisa plakët me u mbyll vetë.
Po koha s'arrojka ajo veç të sheh.
Bija po qëndron drejt u kam besuar që heshtja shëron që dhimbja ik vesh tregohet,
por sa herë që e fsheha brenda u kthye më fortë,
më thellë,
më e ftohtë.
Mësova që jo çdo ditë ka dritë e jo çdo buzëqesh e don me vërtetë por ai qëndron kur të tjerët bje e shkruan jetën jo bota për të kërkova paqe duke ik por u gjeta kur u përla për asnjë rrugë s'është e lehtë asnjë fjalë s'mjafton por ajo që mbetet jam unë tash koha nuk shëron Unë po jam plaga dhe shërimi kohë.
Rrëzohem,
ndizem,
mësoj prej vetes,
ngrihem prapë,
ndërrëtoj jetën time.
Koha nuk shëron ajo,
veç tregon kush je,
kuru atë godet fort.
Mësova që shërimi s'është rastësi.
Unë po kam luftuar me vetveten,
me frikën time,
me fjalët që s'i thashë asnjëherë,
por çdo natë që më dogji shpirtin më mësoi me u ngrit pa frikë përsëri kam falë edhe kur dhimbja s'lejoj kam qajt derisa kuptova.
nuk është tund,
është zgjedhje me shndërruar drejt.
Plagët t'i mbaj si dëshmi që jeta dhe mb shpirti t'i rrit.
S'kërkoj mëshirë,
as lavdi veç të jem i vërtetë me vetveten time.
Koha nuk shëron unë,
po jam plaga dhe shërimi Niko.
Rrëzohem,
dijem,
mësoj prej vetes,
ngrihem prapë mbërtoj jetën time.
Koha nuk shëron.
Ajo veç tregon kush je.
Kur shtu atë.
Godë fort mësova që shërimi s'është rastësi.
Unë po shpesh u pashë në hije duke menduar se jam unë.
Por drita lind pikërisht atëherë kur guxon me pa veten krejt koha nuk shëron unë po jam plaga dhe shërimi një kohë rrëzohem diqem mësoj prej vetes ngrihem prapë ndërtoj jetën time.
Po nuk shëron ajo,
veç tregon kush je,
kur po ta bie në gjunë.
Mësova që jeta shëron në heshtje vetëm ai që ndjen.
Jeton dhe unë v s'presma me më shëru koha e të vet pa frikë,
pa mas sepse çdo frymë që u thye mua më kujto jam gjallë.