Sytë po
më digen,
zemra po më dridhet.
Nuk di si ta pranoj këtë heshtje pa ty.

Çpatë vëlla pse ikën kaq shpejt kur bota kishte ende nevojë për dritën tënde?
Ti ishe dritë që s'hetuhet
kurrë zë që gjeti rruga dhe kur u lodhe buzëqeshje jepje ndrje botën si askush.
Kush tjetër dhe sot edhe pse mungon e gjithë Shqipëria të th të lot në sy.
O djali i mirbet i zemrave na fale dashuri që rron përjet.

Më kujtohet hera e parë kur të dëgjova.
Nuk ishe thjeshtë zë,
ishe shpresë.
Unë me këndët e tua.

U qetësova me ty,
u ngrita me ty.
Dhe kur të njoh si njeri,

e kuptova pse zëri yt ishte
kaq i pastër.
Sepse zemra jote ishte edhe më e pastër.
Ti kishe dhunti
të prekës shpirtin me një.
Pa fjalë të tepërta,
pa maska
pa krenari bosh.
Ti ishe yni.
Dhe ne ishim të tutë.
Ti ishe
dritë që s'uhet kur.
Këndoje jetën me shpirt,
jo vetëm me zë.
Edhe sot që qielli
të mori,
bota jote jeton në meloditë tona dhe në betohem e mi nuk do të harrojmë kurrë o vëlla.

Kur isha poshtë ti më ngrite kur të tjerët u larguan ti më dëgjove.

Madhe dorën si vëlla,
madhe fjalën si mik,
madhe motivimin si njeri.
Me shpirt
të shenjtë e sot.
Më dhe dhimbjen më të madhe të flas për
ty në të shkuarën.
Po ta dije
ti sa jetë ke prekur,
sa njerëz ke mbajtur të fortë,
sa zemra ke ngrohur
kur ishin ftohtë.
Po ta di do qeshe edhe sot,
por qesh ti,

qesh në dritë,
se ne këtu poshtë po mbajmë amanetin tënd.
Të jemi njerëz të mirë ashtu si
ti.
Ti dritë që
s'uhet kurrë edhe qielli kur çan e ndjen mungesën
tënde.
Por ti nuk ik ti u shpërndave.
Në
çdo zemër që të deshi,
në çdo këngë që këndohet,

në çdo njeri që e prek me shpirt.
Shpatë,
sot të qajem,

por nesër të këndojmë se kjo botë ishte më e bukur,
sepse ishe ti.

Unë në paqe vëlla drita jote na udhëheqende përjetësi.