O ti qe i ndriçon yjet e natës me bukuri
shpirt i pastër, si petali në pranver,
pa ty jeta m'ka mbùsh me zbraztì,
bota nji stall me ngjarje krejt pa vler

Kendonte cdo nat princi pa dele
pa toka pa kulla e krejt pa pasunì
nuk ishte Leci per shpàta e duele
kish lind per kang e poezi

O vash e dashtun si drit ke hy
ne zemren teme thell njeqind pàsh
kendonte Leci me lot nder sy
e vasha perden largonte avash

Por kishte ardh nji koh e veshtìr
egoizmi çdo koh asht mbreti i vertet
dashnia asht pun per kohen e lir
mendojshin njerzit e bishin me fjet

Keshtu nji nat me han si mòlle
Bajlozi gjigant nevrik te Zoti
i doli para Lecit bel holle
i tha çite shpaten se erdhi mòti

Po Leci kish me vedi vec nji lahùt
e nji shamì e vashes kur ishin pà
i mori ere e i shndriten syt e bùt
ma prej mishin i tha se s'kam lind me vrà

Po jetgjati jetshkurt nuk bahet
u ba gati Dreqi madh me e mbyt
por gjethja dashnis as vjeshtes nuk thahet
me nji topùz vasha ia çau kryt

Shkune motet me thur kohna tjera
merita i mbeti Gjergjit e trimnis
se njerzit si me i pas tha vera
kan frìk edhe sot legjendat e dashnis