Do t’i vesh me dritë rrugët e tua,
kolona gëzimi do të ngre
për të larguar melankolinë tënde.

Me gishta kristali do të përkëdhel
telat e zemrës tënde
dhe do të zgjoj atë emocion
që e ke lënë të ikë në krahë shqiponje.

Frikërat e tua do t’i largoj
në hapësira të padepërtueshme,
në labirintet e heshtjeve të tua,
në rrugën që nuk di ta gjesh dot.

Do ta shkëmbej dhembjen tënde
me pjesën e mbetur të viteve të mia
për atë ëndërr që aq gjatë e ke ndjekur
duke kërkuar përgjigjet që nuk i ke.

Të mund të gjeja nëpër gishta
forcën e penës dhe të shkruaja
në fletoren e ditëve të tua, fjalë
që edhe pa bojë do t’i lexosh.

Nëse pastaj, në duart e afta të një iluzionisti
mund të besoja frikërat e netëve pa gjumë,

ankthet, humbjet, rrëzimet,
dhe si me magji t’i shihja të zhduken.

Atëherë, do të jetë i ëmbël ai përqafim
në agimin e një dite të re, të ndritshme
si një ylber pas stuhisë.

Unë krahët do të ngre,
do të dorëzohem pa kushte.

Do të udhëtoj në stinët e pakta që do të vijnë,
do të thith ngadalë kujtimet e mia,
si një puhizë ere në shkretëtirë
dhe do të ndalem atje ku edhe një rrëke shiu
do të ketë ende kuptim.

Përktheu nga italishtja: Irma Kurti