Jom rrit n'rreth ku fjala "shpresë" ish fjalë boshe,
Ku nana lutej për neve, me lot n'sy t'lodhshme,
Ku gjumi t'shkonke me bark t'zbraztë, e andrrat zhdukeshin,
E ditët rrëshqitshin si rrena, t'shkreta e t'përlyme,
Kom pa shokë që u thyen pa krahë, pa dritë,
E kom pa sytë e tyne, pa jetë, tu i hangër faji n'heshtje,
Pse kjo botë u bo si burg, ku dhimbja bohet normalitet,
Ku mashtrimi shitet n'treg, e e vërteta rri pa çmim,
Kom bo be me veti: "s'du me u shit për asnjë sen",
Se veç fjala jem e ndërtume mbi dhimbje e nxen,
Jeta jem s'ka qenë kurrë film, ka qenë dokumentar i ftoftë,
Ku çdo buzëqeshje ka pas prapa nji histori t'lodht,
Kom ra, kom u lag n'borë, kom u rrokë me vetveten,
Kom pas net pa dritë, po s'jom anku - veç kom ecë me shpresën,
Kom pas rreth me plot llafe, e pak që qysh duhet u ndien,
Se kur je poshtë, krejt harrojnë kush je n'vërtetë,
Mos ma fol për dashni, nëse s'e ke ndje dhimbjen tem,
Se dashnia vërtetë lind kur s'ka kurgjo, veç zemër t'shkrum n'send,
Kom pas frikë kur isha fmi, tash frika o miku jem,
E kom msu me jetu me t'keqen, me e kthy n'fuqi kur t'rri n'dhem,
Kom pa shpi që u rrëzun për nji borxh 50 euro,
Kom pa ftyra që u ftohën për inate t'vogla - qysh s'kanë sen t'shtrenjtë,
Kom pa gjak që s'u lidh, veç u nda për qejfe,
E tash flasin për "familje", veç për sy t'botës e për leqe,
Jom rrit tu mësu se burrnia s'matet me fjalë,
Po me sa qëndron drejt kur gjithçka po t'shton me ra,
E jeta jem osht beat i prishun, s'ka loop t'pastër,
Po e shkrun zemra jem, edhe kur s'kam mikrofon as tastër,
Njerëzit kanë menu që jeta jem osht e lehtë,
Se s'kanë pa përmasën tjetër të luftës që jom tu e hekë,
Se unë flas për shpirt, jo për famë, as për veshje,
Flas për rrethin ku gëzimi vjen rrallë e shkon shpejt si reshje,
S'kom dasht me u bo i famshëm, kom dasht me u bo shembull,
Për djemtë që s'kanë kurgjo, po hala s'ndalen për me shkel shpresën,
Kom thanë me vete: "Nuk ka rrugë pa dhimbje t'shkelme",
Po krejt çka kalojmë na formon në heshtje,
Kom dasht me i thanë botës: "Stop, dëgjoje zërin tem",
Se jo çdo rrugë që nuk ndrit, don me thanë që t'qon n'ferr,
Disa zgjedhin rrugën lehtë - me shit veten për pak famë,
Disa tjerë zgjedhin errësinën - me besim që drita vjen me vonë,
Unë jom ai i dyti - që rrallë e sheh, po gjithmonë aty,
Me besim në zemër, me plagë në shpirt, me shpuzë n'sy,
S'du me u dukë "cool", du me u dukë real,
Me i kallxu djemve që s'je ma i vogël kur qan për real,
Se jeta s'të falë, po jep mësime me dhimbje,
E secila herë që rrëzohesh, osht test për me u ngrit prap si trim e,
Mos harro - nuk ka rrugë ma t'vështirë se me mbet vetë,
Po edhe ma e rrezikshme osht me u dorëzu kur ke veç edhe nji hap drejt,
Unë jom hala këtu, përkundër krejt padrejtësive,
Me shpirt të hekurt, me vullnet që s'e thyjnë as vitet e burgjeve t'jetës,
E nese vdes - le t'thojn "ky jetoi si luftëtar i shpirtit",
Se s'du me u kujtu për views, po për fjalët që preken si britmë.