Nje vajz me fanel te kuq
pas nje dasmes ne Sukuruq
Si pranvera krejt e bukur
lule e çelun pa e kputun

Mi dha buzat e veta priher kryet e treta
Pshtetej n’duart e mia ndersa andrrote tan Malsia
Ashtu dhe 100 net nuk dita çka pom pret
menova se asgja nuk munet me na nda

Por s’fiton gjithmon dashnia
u derdhen shpresat e mija
dy lot i ran ngadal
kur ja nisi nuk u ndal

Tha na duhet me u nda
nuk guxoj un ma me t‘pa
Per keq mos em kujto
te dua mos harro

Ti musliman un katolike
me shekuj fatin na e kan dit
Brita (bertita) ato jan marrina
vetem ty dua Kristina

Me dridhej ne perqafim
nuk kisha asni mendim
e paç se em iku fati
me u martua kur isha gati

Dhe kje ashtu si tha
ma na nuk jem pa
dhe shum nuk ka kalua
me tjetrin ajo asht fejua

Ni dit kur asht martua
kjec en dasem
em thirren me knua
Po une zemra ish n’faj
une skam knua une kam kjajt

E Kristina si e dha Zoti
ma te bukur nuk leu Hoti
une ne zi, ajo ne bardh
ka shkua mos me ardh

E krushqit armiqt e mi
e çuan nusen ne shpi
tue kendua kur shkuan
jeta mua ma shkurtuan

Ajo katolike un musliman
pse tash tjetrit ja kan dhan?
Mshela syt dhe si askurri
ju luta Zotit bam gur

E dual shum e bukur
lulja qe dikur e kan kputur
e si deshta edhe nji her
me e perqafua, me i marr er

Sme mbet tjeter veç me pi
pisha vetun e me shoqni
E dyta vjet ka shkua
une nuk e kam harrua

Ni leter prej largsis
nji kujtim ma ka nis
nuk esht e lumtur shkruan
dhe me dvet (pyet) a jam martua?

Me bluan shum kujtime
t’veshura me pikdhime
e ndjeva si me thrret
nje ze qe deshta vet

Dhe nji got kamarier
me ven te zez qe ment mi merr
ti vras te gjitha kujtimet
ti boj kto hidherime

Un musliman ajo katolike
une ktu e ajo n‘Amerik
as Zoti s‘menoj per ne
na ndau as perse