Feks drita mbi qelq Rrezëllimi sy zberthen Qesh dita e re!...

Tirr e tirr... ç'u “kokolepsa“. Zor se njeri më kuptoi... Çudi, vetëm në dy rrokje, edhe guri hapi gojë.

Krra-krra! Krranë ta dëgjova. “Sorrëzonja“ pëndëzezë, stonaturë e kanarinës, që kërcen degë më degë.

Çfarë t'i them unë, Vlorës sime, Labërisë me ligjërime?! Me gjak shpirti pikë-pikë mpiks gjerdanin Poetik!

Jam përsosmëri. S'të kam faj pse je miop. Zog që fluturoj!

Loti i mallit ngjizet vet, si pika mbarsur te retë. Nëpër faqe rrokulliset. Rrezik se cepbuza ndizet.

Fli, moj fli! Fli, me thanë. Lermë! E “dënuar“ jam. Më hedh vargu havadan.

Gëzohu! Gëzohu! O Gen, Arbërie! Ndizu! Flakërou për flamur Lirie. Hajdeni t’ia themi... Rroftë Pavarësia!.. Ismail Bej Vlora, BABËKOMBËSIA!

PA SHKRUAR Ngjizur artvargjet e mia, me grimca shpirti dërrmuar! ADN e vargut tim akoma nuk është shkruar!

Ç'të zbriti goja në tokë, S'ka më “hovardar“ se unë! Pakëz fare t'u prek “xhepi“, Cingun e super cingun.

Të kesh zemrën top dëbore, s'di ësht' fat a mangësi?! Pabesia tinëzare e ndot atë bardhësi!

Ç'u kalbe sirtar, Me ëndrrën, time në gji, Sa, i ngathët je?!

Sikur të më çani zemrën, Aty, s'do më gjeni gjak, Vetëm vargun poetik, Me dashuri rreth e qark!

Dot s'e mbajta... Ish e madhe... Të mos “plasja“, hodha valle!.

QARJEQESHJE nga që s'qan dot, ia jep gazit dhe... si “shiu mbas të vjele“, kot na spërkat me batuta, se prapë qarjeqeshje ngele!

Pikëzë, moj pikëzë, detit, ç'i jep dashuri?! Merakosur, vallë për të, a të ngjisësh vet, prej tij?!

Për ty..., thoshja, është kristal... Të gënjejë, s'mundet - s'mundet! Më “dalshin“ sytë! Unë fajtore! Se lexoj “atë“ që s'duket?!

Nuk jam pemë, që “mbështetem“, por, për ca nga ju, dhe tretem. Nga balli im, në s'pikoi, gojën kurr, s'e lëngështoj.

Më lodhe, dot s'të dëgjoj Globin çan, me të ankuar! Aman, fik atë ''buton''. Nga të miat jam shurdhuar!

Foli fjala..., mos e mos! Mos me mbllef, se më “përdhos“. As me flakadan në gji, mos më nxirr, se më bën “hi“!

{{ quote.lyrics }}