sot jom nij teper vetun
si qetsi krejt planeti
sot veq frym jom tu marr
jom tu marr jom tu lshu
sikur kurgjo mo me majt
spo du
spo du kurgjo me m’trysnu
spo du
spo du kurgjo mo me m’vra
spo du kurgjo mo me bart
spo du kurgjo qa nuk du
pse me m’ardh,
pse me m’shti
me kalu
neper faz
qe mu rrit
spo du kurgjo mo me dasht
qe dikur
m’kthehet prapsht
me mgodit
per me mqit
me 1 pik
ku menoj veten me vra
ku menoj se sjom i mir
ku mo skom mo siguri
se kush
se kush jom, se qa boj
se qa du, qa endrroj
si deshtus fantazoj
a thu
a thu sjom a sdu mu kon
nuk po muj veten e gjoj
nuk e di, nuk e di

chorus
kjo rruge e gat qe shpirtin ma thirr

sikur 1 uj i turbullum qe smunesh permes ti me pa
kallxom qysh muna me pa shpirtin n’siperfaqe t’mbeturum
jom tu munu me pa po nuk ka shanc me pa pertej
nese permbaj diqka qe smlen me pa pertej
at here smuj me dal pertej
imazhev qe i kom nkry
e verteta shum e paster po un skom sy
nuk po du me nij nuk po du me kqyr
jom mshel me qefe t’mija dikun fell n’dry
qaq fell jom tu fol
sa qe mo nuk ka diell
sa qe mo nuk ka tok
zo qe rrjedh vrim e zez
nuk po du mo kurgjo
qe nuk mlen syt mi qel
iluzion sikur perde
o kjo pende tu u djeg
o kjo ndjenj sikur qiri tu u shkri per ni drit
sjom tu u shpreh jom tu nxjerr
krejta t’kqijat per mi qit
veq mu bo me veten i sinqert
e vetmja mnyr qysh muna me kqyr veten n’sy t’vertet