Nat gjurë reç rrethu me male fletën hapi një abetare mblodhi shkronjat e ja dha lapsit me i shkru këngën Qazim Laçit luftëtar dije në votrat tona jo me plumba,
por me shkronja.

Në atë gjurr male fletën hapinja atetare.
Doi shkronj e lapsit me i shkruënim lëqi.
Ndër të parçues i këtij vendi.
Ti dikur motit m gjeni trojet rreze drite o me u mësu brezave gjuhën shqipe
ky rreç një shtëp shpir të humanistit ishte kundra analfabetizmit por ti je e ti je fali asnjëherë mësuesin se ndali bashkë si buka në sofër të laqve u bë shpresë në shpirt vcë Çrakëve luftarë dijen në votrat tona o jo me plumba,
por me shkronja
ball trinica ju ka prit.
Në rrugën Kukës Peshkopi shumë detyra i kreu me nde s'arroj shkollën asnjëherë u bën deri me qelisë misionarin diturisë me i zgjidh Hallet dorë për dore jo me forc me mendjet
në kastri jote deri në Shkodër gjithçka mësoi O i pruninës e u kthye me plot kulturë.
Ballur ti je në çdo kam dhe turmundja juti veç se me ndjen kuru piktar dritë e mbet tonë nerë përqy e çdo Dibrë
kurrë s'ju pa mërzi mbi ballë.
Mik i mir e pr i rrallë.
Shokë me plea e cilësit të larta s'deshti lavdas dekorhat me deshti punin e besën la ndër breza të gjallë shpresën shenj kujtimi o mësues qazimi O emrin tënd e trashgon nipi.

Trupi njoll iës së madhe që kanë njohtur trojet shqiptare.
Më shumë pragu i dha emër të ruan në çdo zemër.
Kush përhap dyje ndër breza,
ai nuk vdes për sa të jetë jeta.
Jul lain ndërm paqi o mësues zemra laqi