Na ishte nji herë nji zog
Që harroi me knu
Kanga e tij ishte përrallë
Për secilin dru

Nji ditë zogu fluturoi
Iku e u largu
Por kur hijen e andrroi
Kanga ju kujtu

Nëse t’shti najher me kajtë
Merre atë lot
Edhe varrose dikun
Thellë

Ndoshta prej atij uji
Rritet nji dru i bukur
E bahet shpi
Për zogj që knojnë

Në mes të shkretinës
Ku nuk asht asnji dru tjetër
Ky druni jot
Osht nji mrekulli

E sapo i shtrihem pranë
I lodhun prej rrugës e prej diellit
Gjethet ma përkëdhelin fytyrën
E ma shujnë etjen me nji pikë ujë

I gjetun përballë kësaj freskie
Unë s’kam çka me bo tjetër
Pos me u bo zog
E me knu kangën e hijes tande

Pos me u bo zog
E me knu kangën e hijes tande

Na ishte nji herë nji zog
Që mësoi me knu

Kanga e tij u ni shumë larg
S’la kon pa e gzu

Na ishte nji herë ni zog
Ulun mbi një dru

Kanga e tij u ni shumë larg
S’la kon pa e gzu

Yjet, hana, dielli e planetet vezullojnë
Sa e bukur kanga t’cilën zogu e ka gjetë

Lule t’bukra rreth e rreth livadhit po vallëzojnë
Pylli, mali, kafshët t’gjitha janë bashku në festë

Djem e vajza njani tjetrin që e dashurojnë
Janë përqafë e janë tu pi venë t’kuqe permbi vneshtë

Lule t’bukra rreth e rreth livadhit po vallëzojnë
Sa e bukur kanga t’cilën zogu e ka gjetë