E harruar ne kohe,
pa qellime lakmuese...
Ecte duke qendruar ne te njejtin vend...
Nuk priste asgje nga endrra e pergjumur...
Qe kishte lene pas shpirtin si nje send...
E shuhej pa fjale,
e digjej ne mall...
Por koha nuk jepej,
te zgjohej nuk duhej...
Se jeta e strukur ne endrren e marre...
Kish frike te thith ajer,
e lodhur nuk mundej...
Ndersa nje dite,
nga gjumi u zgjua...
Coroditur jeta si shpirt mekatar...
Takoi buzeqeshjen,
dhe syte me s'duruan...
I qeshnin fshehtazi,
ne heshtje e ne fjale...