Je në fillim ish shpresë.
Sot je lajmë tituj të zinjë na the bësoni po na mor frymën.
Ky që është dekor.
Plak që flet.
Kur dole në skenë e fole për dritë.
Na gjetën me besna dhe pak shpirt.
Rrugët u ndriuan,
pemët u mbollën.
Po nën driplanet e fshehta u sollën në çdo qosh e poster me buzëqeshje.
Në çdo fjalë im fjalë që s'ka ndjeshje.
Na the jam ndryshe e dol si të gjithë.
Kur parja flet pushon çdo britë.
Tirana s'është fasod as vit është popull që pret përgjen drejtësinë e vet.
E ri na zhgënjeve na le zë prej një shprese që e ktheve në premtin trem.
Nadë e parë që po na more shpirt,
na more rrugët dhe s'na le dritë.
Betoni rritet,
gjelbërimi vdes.
E çdo qytetar po ndjen për vjetës në pazarin e ri veç selfie e shou.
Po jeta poshtë s'ka ndryshuar fare bro.
S'ka më besa asë për ndryshim.
Është njerëz që pyesin a kam njeri.
Tirana s'është fasod video.
Është popull që pret,
por s'gjen drejtësinë e vet.
Rri zhgënjeve nale pa zë.
prej një shprese që e ktheve në premtin tren.

S'jemi urrejtje,
jemi dëshpërim.
Na shpresa e s'mbajte dot.
Brenda trurin.
Një ditë vjen dita kush do m e qyteti flet më fortë se çdo media.
Tirana s'është fasadë,
është zemra jonë.
S' ndreq dot me fjalë,
as me mikrofon.
Kur bie besimi,
bie çdo pushtet.
Ron si je më ndryshe si të tjerë.