shungullon Kosova Nanë
fusha, kodra, kanë marë gjamë
djemë e vasha: shqipe mali
zemër hak Zoti i fali
janë betu, çudisin Boten
ulen n'gjujë e puthin token

se pa u shtjerrë Drini, Bistrica
e pa u shembë dhe Gjerovica
istikame i bojnë gjoksat
hasmit Shka me ja nalë forcat
u nda fjala n'logë të burrnisë
nisen çetat e trimnisë
para u prinë ni djalë i ri
zjarrë vullkani zemra e tij

ish per hasem tmer si bisha
Vlla "Abeja" Bekim Berisha
n'luftë në Bosnje, ish n'Kroaci
kur e thrret vendlindja e tij
si Shqiponje në Kosovë hin
herë në Drenicë, herë në Dukagjin
barikadë me forcë t'çelikut
me i mbrojtë Kullat e Junikut

n'sulme e n'prita, ndër beteja
me shokë të vet gjithmonë Abeja
që secillin e dinte vlla
gjer në vdekje kurr pa u nda
por ni ditë heshten bylbylat
dhe u vyshken trandofilat
digjej shpirti porsi flaka
u vra trimi Bedri Shala

ra Eltoni dhe Përmeti
n'domar t'gjakut plasë termeti
ndalu gjarper i Uralit
thrret Abeja n'atë buzë malit
para tanksav u ka dalë
n'Serbi Shkinat i len pa djalë
gjak per gjak ni me dhetë
kesaj rradhe për shokë të vet

ka marë bjeshka erë baroti
kah i bjen gjylja e topit
lau me gjak rrapin shekullorë
gurë themeli per Kosovë

emni i tij pishtarë trimnije
neper shekuj aromë lirije
qeparisë, rrethu me lisa
djalë Grabovci
Bekim Berisha