Kobniri

Shungullon babëzia e ngërdheshme
Dhe gulçon né měndje e marra
Tek këput kryet e vobekta
Ushton thellima n'qiej t'xhindosur
E rrokullis gjymtyrët murlani furishëm

Tek rrënqethet urrejtja
E mërmërin humnerë e skëterrës
Vjen si shtazë e dreqit dalldisur
Lëngon në lëmshin e kufomave
T'dhimbjes madhështore farmakosur

Po rropasin e shtypen mijëra eshtra
Avuj qëniegjallë e těrbojnë dheun e shterosur
Mbi tokë t'djerrë ku shtegton gjedha
Kobshëm lëvrin lëmi i shtazës

E baton dhe e vërshon furishëm
Mbi shtigje bagëtinë e gjymtuar
Ai i uritur nga jeta vdekatare
Përtypet e pllaçitet rëndom mbi lugina

Kobniri.

Kobniri, ropat ndër pllaja t'natës
Kobniri, ngulfat viktimat e trishta
Kobniri, lëron eshtrat e brishta
Korr pjellat e tokes nga themelet e botes