Histori e vjetër, ndoshta është përrallë.
Dy të dashuruar, as vdekur, as gjallë.
Bukuria e saj, porsi loti, si margaritar.
Por ai lidhur në magji, të kërkoj n’përjetësi.

Që prej 1000 vjetësh më nuk të kam parë.
Nuk largohet malli 100 jetë të ndarë.
Dhe ti pafundësisht, do më pyesësh:
“Ku jemi parë?”
A s’e di…?!
1000 jetë të ndarë, ende mua m’ke ti.
...
Ndoshta kërkon shpirtin e saj.
Endesh.
Kërkon një shekull, si i marrë.
Trembesh,
Se e di mirë që koha s’fal.
Ajo pa ty s’jeton dhe koha ndal.
...
A ke pasur ëndrra, kur ke qenë i gjallë?
Dhe po t’më duash, ti mos eja kaq rrallë.
E ti pafundësisht do më pyesësh:
“Ku jemi parë?”
S’ka se si,
Të mos vish, e di, përsa kohë jeton ti.
...
Oh, kjo kohë!
Mbytur jam në marrëzi.
Por e di, s’mundem në vetmi,
Në vetmi të jem kaq larg, nga ti.
...
S’dua një jetë vetëm të rri.
Endem.
Do ta ndiej prapë zërin e tij.
Trembem,
Se e di mirë që koha s’fal.
Ai, po nuk më gjeti koha ndal.
...
Përsëri, 1000 vjet të ndarë,
Kohërave endemi.