Diku larg,
n’kujtes,
ti agon e shkon,
zemren ma lendon,
ket’ se shohim ne,
por un’ lodhem.

Mu kjo me mundon,
ftyr’ e jote,
dhe sjellje qe,
s’ta njoh,
por e shoh.

Se ti shkon,
mua m’len,
me gishta n’goj,
edhe pse nuk jam,
per ket’ loj,
do ta provoj.

Diku larg n’kujtes,
tanime s’te shoh,
gjurmet s’ti njoh,
se ti je larg,
dhe s’te kam pran’.

Ti shkon,
mua m’len,
me gishta n’goj,
edhe pse nuk jam,
per ket’ loj,
do ta provoj.

Per ty vetmi,
kur tani jemi larg,
un’ me ty,
un’ me ty.