Çdo her’ e ndjej’,
kur t’i fshehtas,
mua me shikon.
Por nuk e gjej’, nje arsye,
pse kaq shum’ po vonon.

Qe sa koh’, asgje s’ka levizur,
krejt’ e njejt’ n’vete çdo gje,
beje nje hap tash,
se nuk mund te pres me.

Mos thuaj jo,
nese ti me do,
nuk me ndihmojn’,
kto net’ e gjata,
mos u mashtro,
mos thuaj jo,
tani mos ngurro,
se mund t’i humbesh krejt,
pra mos rreziko.

Sa her’ te flas,
si e ngrir ti me pergjigjesh,
me droj’,
kthej koken pas, si i humbur,
sepse nuk te kuptoj,
ndersa t’gjith e dijn’,
qe e duam njeri-tjetrin,
dhe vazhdon njejt perseri,
ngutu thuaje fjalen e fundit ti.