Ndoshta nje her’,
do vet’ te kthehesh ti,
n’rrug te pa kthim,
ndoshta nje dit’,
kur un’ kaloj,
e shoh,
buz’qeshjen tende.

F’tyrat e bukura,
me lot jetojn’,
pyes vet’veten,
athua ekzistojn?
Ky shiqim ne syrin tend,
s’mund te shoh,
ftyren tende te zbeht,
kur afersia, jote,
per mua do vdes.

Nje bot’ e ter’,
si ne pasqyr’,
degjojn’ zerin tend,
diku n’larg’si,
diku ulur ne nje skut’,
une qendroj,
nje ndjenj’ e ftoht’,
mua me kaploj.

Une nuk mundem,
qe te besoj,
vazhdoj te ec’,
dhe rrug’dalje kerkoj,
gjurmet tua,
s’kam pse t’i shikoj,
por tashme esht’ ber,
fare s’ka rendesi.

Nje bot’ e ter’,
si ne pasqyr’,
degjojn’ zerin tend,
diku n’larg’si,
diku ulur ne nje skut’,
une qendroj,
nje ndjenj’ e ftoht’,
mua me kaploj.