Ajo shkruan për pasionin, për nevojën për të shprehur emocionet e saj. Në fakt, ajo mendon se poezia lind në thellësinë e shpirtit, ku ngatërrohen emocionet më të thella. Emocionet që nganjëherë bëhen të lëngshme, dhe duke u gërvishtur nga boja e një lapsi, dalin nga fundi për ta bërë veten të dukshme. Ajo e kërkon veten, brenda vetes duke u ndjerë e lirë nga zhurmat shurdhuese të një jete të përditshme që nuk i përket asaj. Për të siguruar që fjalët të mos qëndrojnë të pafuqishme, midis pluhurit të hapave të nxituar, ajo përkulet t'i marr ato për t'u dhënë atyre një jetëgjatësi; të çlirohet shpirti i mbyllur në trup, nga ana tjetër një i burgosur i një realiteti që shpesh është pak i pakëndshëm.

Në poezi ajo që gjen krahë për të fluturuar, duke çliruar shpirtin e saj - ndërsa nuk e konsideron veten një poeteshë, por një vëzhguese, protagoniste e thjeshtë dhe "transkriptuese" e gjithçkaje që i jep asaj emocion të sinqertë.