Trupin tim e pushton qetësia,
e çuditshme, nuk dëgjoj asnjë zë.
Asnjë britmë s’vjen nga e tashmja,
asnjë kujtim në mendje, asgjë.

Asnjë re në horizont,
dielli është fikur, ka kohë.
Nga kjo errësirë ku kam humbur
askush nuk më shpëton dot.

Nuk gjej forcën për të pyetur
nëse këto ditë po jetoj vërtet,
a e dëgjon dikush thirrjen time,
ka njeri që më sheh, më prek?

Celulari im duket se ka vdekur,
askush një mesazh nuk më sjell.
S’arrij të them nëse është ditë a natë,
nuk di kur jam zgjuar apo fle.

Errësirë brenda dhe përreth meje,
zemra ime e mbështjellë me acar,
kur dielli është fikur përgjithmonë
ku mundet të shkosh vallë?