Sa kohë kam e shtrenjta Nënë
që s’të përqafoj,
në oborrin e shtëpisë
pemët derdhin lot.
Stinët ndërrohen një nga një
dhe sjellin acar,
malli ndizet thellë në shpirt
e kthehet në zjarr.

II.
Udhët zgjaten pambarim
valët bëhen dallgë,
ëndërroj të vij tek ti
ta shuaj këtë mall.

Zëri yt më zgjon o Nënë
natën, në errësirë
dua të kaloj kufijtë
për një përqafim.

Strofa e dytë:
Sa kohë kam e shtrenjta Nënë
që s’të përqafoj,
në oborrin e shtëpisë
pemët derdhin lot.
Stinët ndërrohen një nga një
dhe sjellin acar,
malli ndizet thellë në shpirt
e kthehet në zjarr.

II.
Do t’i shkel unë ato rrugë
me hap të ngadaltë,
do të takoj të njohur plot
me kujtimet të flas.
Por në krahët e tu moj Nënë
do gjej lumturinë,
botën do ta mbaj në duar,
si dikur fëmijë.