TEKSTESHQIP
Biografia
Endri Sina e nis karrierën kompozicionale me vepra të gjinive të mëdha ("Prishtina" Poem Simfonik, 1990), dhe pas viteve 90' ndryshon dukshëm në pikpamje stilistike. Megjithatë, autori mbështetet fort në informacionin tradicional muzikore, herë herë deri në nostalgji të së shkuarës (Trio "Romantica" -2007), ndërsa kërkon të pikturojë një tablo të re figurash muzikore shpesh dualiste që shprehin atmosferën, dhe mendimet e kohës ("Space" për harqe,-1993 apo "Perhaps" për piano solo, -1996,), tashmë në një formë mendimi muzikor koherent ("Dialog" për violë violonçel e shirit magnetik. -1995, apo "Duo për violinë e piano"-1999,). Pra, gjuha muzikore e Sinës mbështetet mbi të menduarit tematik e konceptet muzikore tradicionale, por me një harmoni të avancuar gërshetuar me teknika të rinovuara të kohës dhe mjaft kreative. Në thelbin e muzikës së autorit shfaqet shpesh simbioza e të kundërtave, si një mendim filozofik e personal i përvojës jetësore.
Shpesh në krijimtarinë e tij ai përdor citimin për ti dhënë krahë komunikimit muzikor ("Këngë për mijëra vjet" për tenor e piano 2016, apo "Varjacionet e hënës", për soprano, violonçel e piano 1998 si dhe "45" për oboe, fagot, violinë, çello e piano, 2017).
Harmonia mbetet një armë e fortë e kompozitorit, (kryesisht mbivendosje akordesh me bazë tercash), proçedurat variacionale pjesë e shtjellimit kompozicional të tij, ndërsa shembujt e preferuar mbeten përgjithësisht ato të stilit muzikor minimalist, me kërkesën kryesore të komunikimit me masën e gjerë ("Monologu i të vetmuarit" për mexo e piano -1992, apo "Transformig tomorrou" për piano -2019)
Dekadën e fundit autori, me arritjen e pjekurisë krijuese, rinis të rishkruajë vepra të gjinive simfonike ("Adagio", për violonçel e orkestër -2009, apo Valle simfonike "Ilyricum" për orkestër simfonike, -2016) ku nostalgjia e trishtimi janë të dukshme ashtu si dhe rikthimi në tendencën për komunikim me dëgjuesin, që pothuajse përkon me konceptet muzikore të autorëve postmodernë të shekullit tonë.
Komente 0