Me ken’ ti, paska ken’ kismet,
e tjera kuej,
mbasi të due, ban merhamet,
edhe mue mue më duej.

Seç t’vegova, më ra të lig,
humba e s’qeç insanë,
se e pash’ mir’ që s’mund t’dal açik,
ty, moj zojë e randë.

Kah’t shof, syt s’po mund t’i dajë,
e gojet kurr nuk të lëshoj,
por po merrem mbushun me vaj.
Ah, si s’po mbaroj!

Vendi n’vend nuk po më zihet,
humba e shkova dam,
pa t’pa ty, lule, s’më rrihet,
Ah, moj, ku të kam!