O ju kullat e dukjinit zbardhë prej kohe të nxi prej tym kulla të matshme ka prej gurit kulmi ju shti flamurit në themel besnia këndon këngën çiftelia i vjetër 1000 vjeçar ku na u rrit një krushku i par thënë shqipja palurit amanet kullat e gurit me mbrojt sofrën dhe ibrikun derën çel gjithmonë për mikun botën me ta dhënë mos e shit atë xhamatan se tradita të shqip vjetër kullat tona e kërku tjetër e o ju kullat e dukait,
një djem të vijnë prej mërgimit.
Mos me lë pazër gjakun,
mos me lë në vetmi plakun,
na mallkojnë dhe gurt e varrit,
arra djernë t këto borrit të bësh e vi shkre shkretë s'kanë qenë kurrë s'kanë me mbet O ju kullat e Dukagjinit shonjë zot n kushtrimit t'i bashkojmë burrat me mend si dikur të bëjmë kuvend me malësinë e me miritën si dikur ta ruajmë traditën se kur të jenë tani fjalët s'ka tërmet si ntu në malet se kur të toni fjalët s'ka tërmet i ktu në male