Je e ngrita
dorar nga qielli i zotit tu ju lut.
Fal rinis dritën se udhën e ka humbur.
Nuk ka më vëllazni se ujku bë dashnia.
Vrasje në seriu për gjak shqiptaria se në vend të zemrës
arma e shkrep fjalën.
Mendoj me marrë hak e s'mendojmë për nënën.
S'ka maronte
fëmija ajo me pa xhamën çka të vynë tynia.
Kur me lot ke me botanën.

Tragjedi pas tragjedi.
Tjetër sytë nuk na kanë
parë.
Janë veç nënat në rroba zi e ndaluar shqiptar
o vëlla.
Tragjedi pas tragjedi,
ky mallkim
si s'na u nda.
Po shuhen lule,
rinien ndaluar
shqiptarë o vëlla fundi s'ka si vjen por nuk duna me pranu ç të mbjelli ç dot korrh,
këtu hiç.
Ja kanë qëlluar.

Prindi fëmijën e vet me vra,
prindin s'e ka mësuar.
Po kur hyn dreqi në shpirt e banerin
me harruar,
se rinia jonë s'ka armik tjetër veç veten.
Ja kthen pushkën shpirtit që kurrë s'e njoh jetën.
digjet për kotësi
e për hijen e famës tu e djeg veten e shkrumbën zemrën e nënës.
Tragjedi
pas tragjedi.
Tjetër sytë nuk na kanë parë jam veç nënat
në rroba zi e ndaluar shqiptar o vëlla
vë tragjedi postragjedi.
Ky mallkim si s'na u ndal.
Po tretën
lule rinie ndaluar shqiptar o vëlla.
Revol hidhet shpirti kur
budallë bën politika.
Na thonë kemul krimin krimin na e bën me drita.
Siguria iluzion që dridhet nga frika.
Ku më shumë se ligji flet nota edhe dita
e ju mos na tregoni rrejshëm statistika se ditëve të zeza s'ju thuhet mirdita kur rrugës
t'i thonë rrugë jo me prita.
Atëherë hajde thuaj se drejtësisë unë ja arrita.

Tragjedi,
pas tragjedi,
tjetër sytë nuk na kanë
parë.
Janë veç nënat në rroba janë ndaluar shqiptarë o vëlla.
Tragjedi pas tragjedi,
ky mallkim
si s'na u ndën lule rinie ndaluar shqiptar o vëlla.