Christian Johann Heinrich Heine ishte një poet gjerman, gazetar, eseist dhe kritik letrar. Ai është më i njohur jashtë Gjermanisë për poezinë e tij të hershme lirike, e cila ishte e vendosur në muzikë në formën e Lieder (këngë artistike) nga kompozitorë si Robert Schumann dhe Franz Schubert. Ajet dhe proza më vonë e Heine dallohen nga mendja dhe ironia e tyre satirike. Ai konsiderohet pjesë e lëvizjes së Gjermanisë së Re. Pikëpamjet e tij radikale politike çuan në largimin e shumë prej veprave të tij nga autoritetet gjermane.

Heine ka lindur në Düsseldorf në atë që atëherë ishte Dukati i Berg, në një familje hebreje. Ai u quajt "Harry" në fëmijëri, por u bë i njohur si "Heinrich" pas konvertimit të tij në luteranizëm në 1825. Babai i Heine, Samson Heine (1764-1828), ishte një tregtar tekstili. Nëna e tij Peira (e njohur si "Betty"), né van Geldern (1771-1859), ishte vajza e një mjeku. Heinrich ishte më i madhi i katër fëmijëve. Vëllezërit e tij ishin Charlotte; Gustav Heine von Geldern, më vonë Baron Heine-Geldern dhe botues i gazetës së Vienës: Das Fremden-Blatt; dhe Maximilian, i cili u bë mjek në Shën Petersburg. Heine ishte gjithashtu një kushëri i tretë, dikur larguar nga filozofi dhe ekonomisti Karl Marx, i lindur edhe nga një familje hebreje gjermane në Rheinland, me të cilët ai u bë një korrespondent i shpeshtë në jetën e mëvonshme.

Heine kaloi 25 vitet e fundit të jetës së tij si një emigrant në Paris. Në maj 1848, Heine, i cili nuk kishte qenë mirë, papritmas ra paralizuar dhe duhej të ishte i mbyllur në shtrat. Ai nuk do të linte atë që ai e quajti "dyshek-dyshek" (Matratzengruft) deri në vdekjen e tij tetë vjet më vonë. Ai gjithashtu përjetoi vështirësi me sytë e tij. Ishte sugjeruar që ai vuante nga skleroza e shumëfishtë ose sifilizi, megjithëse në vitin 1997 u konfirmua nëpërmjet një analize të flokëve të poetit që ai kishte vuajtur nga helmimi kronik me plumb. Ai vuajti vuajtjet e tij stoikisht dhe ai fitoi shumë simpati publike për gjendjen e tij të vështirë. [58] Sëmundja e tij nënkuptonte se ai i kushtonte më pak vëmendje sesa mund t'i bënte ndryshe revolucioneve që shpërtheu në Francë dhe Gjermani në 1848. Ai ishte skeptik rreth Asamblesë së Frankfurtit dhe vazhdoi të sulmonte Mbretin e Prusisë.