Marmaraja bojëgjelbër, bojë e çallmës së sulltanit,
Ndrit nën gjunjët e Stambollit, portës plakë të vatanit.

Cipë e trupit tënd të bukur e lëmuar si tespihe
Shket në varkën e përgjumur, feks me naze dashurie.

Ti më thua se për varkat s’bëj dot vjersha unë i ziu,
Sipas teje vargje thurte veç poet Orhan Veliu.

Të përgjigjem se poetin e njoh mirë e ma ka ënda,
Ky për varkat bukur shkruan, unë këndoj ç’ka varka brënda!

Ti zë qesh e thua prapë: “Ka poetë Arnaut-stani”?
Të përgjigjem: “Kish poetë që kur priste jatagani.

Dale dale them me vete tek fshin djersët Hyzmetxhiu,
Vetë Abdyli ish armatë, ish armatë edhe Samiu.

Dhe armatë e tretë e madhe gjeneral poet Naimi,
Që lëshonte nga Stambolli divisione vjershërimi.

Në Stamboll nën jataganin ngrinte këngë e ligjërime
Ky sulltan i poezisë, Naim beu i tokës sime!”

Ndofta, zonjëz të kujtohet arkitekti bash Sinan,
Në Stamboll i ngrenë minaret dy xhamitë e tij me nam.

Deh!turkesha rreth shuplakat, gishti i bardhë nxjerr inxhi,
-“Arnaut shejtan me brirë, qenke tepër shakaxhi”!-

Dhe të tri këto armata nuk i preu dot jatagani,
I mekonte turku vetë, fshehur turqve nga Sulltani.

Dhe armatë e tretë e madhe gjeneral poet Naimi,
Që lëshonte nga Stambolli divisione vjershërimi.

Në Stamboll nën jataganin ngrinte këngë e ligjërime
Ky sulltan i poezisë, Naim beu i tokës sime!”
Ky sulltan i poezisë Naim beu i tokës sime.