Më fal që nuk munda të ta kthej
buzëqeshjen, të të sjell gëzimin
e venitur diku, shakatë, bisedat,
shkujdesjen tënde, atë magji që
të mbështillte dikur.

Më fal që nuk munda të të ngre
nga errësira ku ke rënë, me fjalë,
me gjeste e me shpirt. Të lashë
në ankthin e ëndrrave të tua, në
kthetrat e një vetmie pa kufij.

Një tjetër shpirt duhej të kisha,
të skalitur me dhembje e durim.
Me sa duket edhe unë isha veç
një gjethe vjeshte e brishtë nën
qiellin e mbushur me re stuhish.

Më fal që nuk munda të ta kthej
buzëqeshjen, të të sjell gëzimin
e venitur diku, shakatë, bisedat,
shkujdesjen tënde, atë magji që
të mbështillte dikur.