Ka raste... ndihemi si të mjerë
në botën e madhe tejpërtej..
Si Limonë të shtrydhur
të tejhedhë.
Kërkojmë arsyen, por dot s’e gjejmë.

Po pse të ashmangur, të tejhedhë
në botën e madhe, pa kufi?
Kur sa shumë mendojmë për të tjerë,
Pse, vallë, për ne... s’pyet njeri...!?
Si mund të shmangësh e te jhedhësh shumicën?
Veç të kesh fuqi mbinjerëzore.
Jo se jemi kundër për atë pakicë;
Porse më të zëshmit janë prore...
Janë ata më të shumtit në numër
Porse nga “juria” të shpërfillur.
Kështu n gjet kur prin paragjykimi
Dhe nuk pi ujë askund arsyetimi...!

Për çka po them,
nuk lyp mëshirë.
Për sa po mundem,
po jap ende.
po jap shumëçka
për shoqërinë...
Sërish vetëdija
më thotë: “Pse?”
Pse kaq e zgjatur
kjo mosnjohja?
dhe kaq e vrazhdë
dhe mosmirënjohja?
Nuk di ç’të them,
ngrë supet lart.
Edhe përgjigjen
dot s’e jap.
S’ poflas
vetëm për veten
këtë herë;
“Harruar” janë
shumë të tjerë...

E këtu qëndron dhe ironia:
Më të shumtët
i ka “harruar” “juria”...
Dhe... pse të mbeten
si pre e harresës?
Ata që kanë
diçka në dorë,
Mos përndihen, vallë,
si qiellorë?!
E Lënë sumicën
në krah’ të harresës
Cdo faj të shpirtit të vet
ia hedhin “kujtesës...

Nuk e prisnim këtë fundvit
këtë akt aguridh të disave...!
Shumica e bashkëkrahinasve
Kur prisnim urimin tradicionalnga e vetmja media
me fytyrë lokale
e vendlindjes,
Diçka më të mirëpritur;
Mirëpo ajo synoi
njëtjetër zgjedhje:
na flaku si limonë
të shtrydhur me tejhedhje...
Kështu ndodh kur disa
të thjeshtë tokësorë
Ndihen
të lartngjitur, si të kenë shtënë
qiellin në dorë...