Një mbasdite pranvere
u takuan si rastësisht
dallëndyshja e porsakthyer,
sorra në të zeza ngjyer
prej kokësë në bisht.

Lëkundte kokën sorra:
“U rraskapitët, moj të mjera,
duke çarë qiejt
drejt vendesh të tjera.
Më pas të penduara
ktheheni përsëri.
Nuk çlodheni fare
S’njihni qetësi.

…U shkon jeta kot.
U rrëshqetçdo ditë.
Çerdhe ngritni qyt-e-bot,
ushqeni fëmijtë.
Pa shihnani neve,
kudo tufa-tufa.
Herë midis reve,
herë nëpër gufa.
Herë nëpër pyje,
herë nëpër shkrepa.
Ja – bota!
Ja – jeta!

“Ç’të të them, moj sorrë?!
Jeta ka plot shtigje…
Ca me punë e shkojnë,
disa me mitingje.